Ελλάδα: Κατάρρευση των παραδοσιακών κομμάτων

Τα νέα από την Ελλάδα τις τελευταίες εβδομάδες είναι ότι η παραδοσιακή πολιτική δομή έχει καταρρεύσει εντελώς. Αυτό ήταν ήδη εμφανές στις εκλογές το Μάιο, όταν ένας συνασπισμός υπό την ηγεσία του δεξιού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, που έλαβε μόλις το 30% των ψήφων ήρθε στην εξουσία. Το προηγούμενο κυβερνών κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, το οποίο έλαβε μόλις το 13% των ψήφων σε αυτές τις εκλογές, εντάχθηκε στο συνασπισμό με τους δεξιούς αντιπάλους του, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι τα μέτρα λιτότητας που υπαγορεύονται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα συνεχίζονταν χωρίς διακοπή. Ωστόσο, τα πράγματα έχουν προχωρήσει από τότε σε τέτοιο σημείο που δεν μπορεί να προσποιηθεί  πλέον κανείς ότι αυτά τα κόμματα έχουν υποστήριξη. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων αντιτίθενται στα περαιτέρω μέτρα λιτότητας και τα κόμματα που ταυτίζονται με αυτά, εισπράτουν το κύριο βάρος της οργής τους. Η Νέα Δημοκρατία, το κύριο κόμμα της κυβέρνησης συνασπισμού, τώρα υποστηρίζεται από λιγότερο από το 20% του πληθυσμού. Είναι τώρα το δεύτερο κόμμα στην Ελλάδα, ελαφρώς πίσω από το αριστερό κόμμα της αντιπολίτευσης τον ΣΥΡΙΖΑ, που λαμβάνει πλέον λίγο πάνω από το 20%. Ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πριν από λίγους μήνες, θεωρείτο ένα μικρό ακροαριστερό κόμμα, αν και η πραγματική πολιτική του απέχουν πολύ από το να είναι «ακραία» ή «άκρα αριστερά». Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η άνοδος στην τριτη θέση στην Ελλάδα της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις λαμβάνουν το 13%. Και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο όλοι πίστευαν ότι είχε δει χαμηλό σημείο στο 13% στις εκλογές του Μαΐου, τώρα δεσπόζει σε ένα άθλιο 7-8%  μεταξύ των ψηφοφόρων. Επίσης, σημαντική είναι η εξάλειψη του κάποτε δυνατότερου Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο έχει περιθωριοποιηθεί στο  3-4%. Η Ευρώπη έχει να δει κάτι τέτοιο όπως η ταχεία κατάρρευση των παραδοσιακών κομμάτων και την άνοδο νέων πολιτικών ομάδων τόσο στα αριστερά όσο και στα δεξιά, από την κρίση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη Γερμανία που άνοιξε την πόρτα στο θρίαμβο του ναζισμού στη δεκαετία του 1930.

Όμως, ενώ η απειλή του φασισμού στην Ελλάδα είναι αρκετά πραγματική, έτσι είναι  και οι πιθανότητες για μια σοσιαλιστική επανάσταση της εργατικής τάξης , και αυτό θα μπορούσε να συγκεντρώσει ευρεία υποστήριξη διεθνώς. Ακόμη και η πιο βιαστική βόλτα στην Αθήνα αυτές τις μέρες αποκαλύπτει το βάθος της πολιτικής δράσης. Γκράφιτι πολιτικού χαρακτήρα, ως επί το πλείστον από τηναριστερή πτέρυγα είναι πανταχού παρόντα.

Έντονη επίσης είναι η παρουσία βαριά οπλισμένων αστυνομικών και παραστρατιωτικών μονάδων σε μεγάλες διασταυρώσεις και περιοχές όπου οι άνθρωποι μπορεί να συναθροιστούν.

Αφίσες από διάφορες αριστερές ομάδες είναι παντού, ειδικά στην περιοχή γύρω από την πλατεία Συντάγματος και το Πανεπιστήμιο. 

Υπήρξε μια περίοδο σχετικής ηρεμίας στην τους τελευταίους μήνες σε σχέση με τις καθημερινές μαζικές διαδηλώσεις του πριν από ένα χρόνο, αλλά αυτό μπορεί πιθανόν να αλλάξει ανά πάσα στιγμή. Μια γενική απεργία έχει κληθεί για αυτή την εβδομάδα. Όπως και οι προηγούμενες γενικές απεργίες, έτσι και αυτή έχει σχεδιαστεί από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία ώστε να είναι μια ακόμη ανώδυνη και αναποτελεσματική διαμαρτυρία. Οι περισσότεροι άνθρωποι που συμμετείχαν σε τέτοιες διαδηλώσεις στο παρελθόν δεν είδαν κανένα θετικό αποτέλεσμα προκύψει από την απλή διαμαρτυρία και ως εκ τούτου δεν είναι τόσο πρόθυμοι να συμμετέχουν. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν προσαρμοστεί στις αμείλικτες επαναλήψεις των μέτρων λιτότητας χωρίς τέλος. Αντίθετα, ψάχνουν για μια πραγματική εναλλακτική λύση  στην πτώχευση που φέρνει η πολιτική της λιτότητας. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι, ενώ τα παραδοσιακά κόμματα και οι ηγέτες τους έχουν απαξιωθεί, δεν έχει προκύψει μια νέα ηγεσία που να μπορεί αξιόπιστα να προτείνει μια εναλλακτική λύση. Σίγουρα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου ο ηγέτης Αλέξης Τσίπρας πρόσφατα ανέφερε ότι  ο ηγέτης  που τον εμπνέει ήταν ο αείμνηστος Σαλβαδόρ Αλιέντε. Μπορεί κανείς να υπενθυμίσει ότι ο Αλιέντε οδήγησε μια αριστερή κυβέρνηση της Χιλής που πνίγηκε στο αίμα από το στρατό το 1973. Και μόλις πριν από τη δολοφονία του στο πραξικόπημα του Πινοσέτ, ο Αλιέντε, έκανε έκκληση στο στρατό για τη διαφύλαξη της δημοκρατίας. Με σημαντικά τμήματα του ελληνικού στρατού και της αστυνομίας, να δήλωνουν ότι βλέπουν με συμπάθεια την άνοδο της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, αυτό είναι σαν μια στρατηγική αυτοκτονίας στην Ελλάδα το 2012, δεδομένου ότι συνέβη το ίδιο στη Χιλή το 1973. Αν η ελληνική εργατική τάξη είναι σε θέση να ξεπεράσει τις αυταπάτες της για ηγέτες, όπως ο Τσίπρας, στη συνέχεια, μια νέα αυγή θα μπορούσε πράγματι να προκύψει στην Ελλάδα. Δεν θα είναι η «Χρυσή Αυγή» των φασιστών, αλλά η Κόκκινη Αυγή της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αυτή είναι η μόνη βιώσιμη απάντηση στα δίδυμα κακά της λιτότητας που επιβάλλει η ευρωπαϊκή αστική τάξη ή την εξίσου αντιδραστική εθνικιστική λύση της επιστροφής σε έναν ελληνικό καπιταλισμό με βάση  τη δραχμή.

Alex Steiner